Een nooit eerder ondernomen tijdreis naar het decor van ons Bourgondisch ontstaansverhaal.
Zoals her en der in Stoute schoenen wordt aangekondigd kunnen lezers online verder lezen en reizen dankzij een (in principe eindeloos aan te vullen) abecedarium, een alfabetische lijst van locaties die geen plaats vonden in het boek. Laat u bijvoorbeeld inspireren door het lemma Bourg-en-Bresse, meer bepaald het beeldschone klooster van Brou, de stenen erfenis van Margaretha van Oostenrijk. Maar ook bestemmingen in Oostenrijk, Duitsland of Spanje wachten op u.
Naast nog extra foto’s van Geert Van de Velde is deze site vooral een uitgestoken hand, een uitnodiging om nog andere Bourgondische lieux de mémoire aan te reiken (zie Meldpunt): het graf van een vliesridder in uw lokale kerk of een geheim buitenverblijf van Maria van Bourgondië? Volledigheid nastreven is vermoeiend, maar de mogelijkheid creëren om collectief ons grensoverschrijdend oerverhaal verder in kaart te brengen vervult me nu al met voorpret.
In de theaters trekt BART VAN LOO (1973) volle zalen, maar in de eerste plaats is hij de auteur van vele succesvolle boeken. In Mijn Frankrijk is alles bijeengebracht dat hij schreef over de Franse cultuur en literatuur. Van Napoleon, dat ook in Franse vertaling verscheen, werden meer dan 90.000 exemplaren verkocht. Zijn internationale bestseller De Bourgondiërs, die in tien talen verschijnt, vond intussen ruim 375.000 lezers. De gelijknamige podcast werd meer dan 5 miljoen keer beluisterd.
In 2023 benoemde de Franse minister van Cultuur Bart Van Loo tot Chevalier des Arts et des Lettres. In België is hij Commandeur in de Kroonorde.
Om alle misverstanden maar meteen uit de weg te ruimen: vlies heeft hier niet de betekenis van velletje of weefsel. In de voor Filips de Goedes gewesten zo belangrijke lakenindustrie gebruikte men destijds het woord om de van schapen afgeknipte, nog samenhangende vlokken wol mee aan te duiden. Pas later zou sprake zijn van een betekenisverschuiving naar dun laagje, of membraan. In deze context verwees het uiteraard naar de ram met de gouden vacht uit de klassieke mythologie, de buit waarop Jason en zijn onvergetelijke Argonauten aasden. Hij doodde het dier, vilde het en kwam terug met de gouden vacht — het zogeheten gulden vlies — waar kop en poten nog aan hingen. Dit beeld vormde de inspiratie voor de hanger van de halsketting die de leden van de door Filips de Goede in 1430 gestichte ridderorde ontvingen en geacht werden de hele tijd te dragen.
De Orde van het Gulden Vlies was niet alleen een religieuze broederschap, die de eer van het christendom diende te bewaken, de leden zwoeren Filips ook ridderlijke trouw op het slagveld en daarbuiten. Door deze topleden van de Bourgondische aristocratie op een even prestigieuze als persoonlijke manier aan zich te binden, creëerde de hertog een netwerkclub van het hoogste niveau, een vermoeden ook van staatkundige eenheid.